Voorstelling project

Uit de interviews met de jongeren bleek dat er weinig betrokkenheid was van de jongere in de beslissing over de terugkeer naar de thuiscontext. De meerderheid van de jongeren gaf aan niet gehoord te worden in deze beslissing.

“Ik heb hier wel niet voor gekozen om terug naar huis te keren maar het was wel oké voor mij.”

“Mijn begeleidster heeft mij dat gewoon gezegd.”

“Vic (vader) heeft me verteld dat ik terug naar huis mocht.”

Vervolgens gaf één van de jongeren aan wel betrokken te zijn in de beslissing om naar huis te gaan. Deze kreeg de keuze tussen het verder verblijven in de voorziening of gedurende de corona-crisis thuis te verblijven.

Hierbij stelde de jongere dus dat de voorziening rekening hield met zijn/haar mening.

“Ze vroegen me of ik omwille van de corona-crisis twee weken wou terugkeren naar huis. Ik stelde hiermee in. Na deze drie weken mocht ik opnieuw kiezen. Ik heb ervoor gekozen om toch nog thuis te blijven. In totaal verbleef ik drie maand thuis.”

“Ze hielden echt wel rekening met mijn mening.”

Uit de antwoorden van de ouders kwam er een andere trend naar voren. Zij gaven aan wel voldoende participatie te hebben ervaren in de terugkeer van de kinderen en jongeren naar de thuiscontext.

“Ik kreeg de keuze om mijn zoon in de voorziening te laten verblijven of in huis te nemen. Voor mij was de keuze snel gemaakt om hem naar huis te laten keren.”

“Toen de corona-crisis begon, liet de voorziening weten dat een grote groep niet mogelijk was en dat bepaalde kinderen tijdelijk naar huis mochten keren. Zelf vroeg ik ook of ze mochten komen, thuis zijn ze tenminste veilig en zo kan ik ze meer zien dan dat ze in de voorziening bleven.”

Er werd vastgesteld dat de ouders voor de corona-crisis konden mee participeerden in het leefgroep gebeuren. De ouders kregen de kans om de ouderrol op te nemen binnen de voorziening en er was steeds ruimte voor een gesprek indien de ouders dit zouden wensen.

“Ik kreeg de kans om mijn zoon te begeleiden bij het wassen of hem in bed te steken."

De toestroom van informatie bleek wel beperkter tijdens deze corona-crisis. Zo gaf een ouder aan geen zicht te hebben op de hulpverlening van de zoon tijdens de corona-crisis.

“Ik weet niet of hij contact had met de begeleiders. Maar ik denk het wel.”

Binnen het gezin

De band met de gezinsleden zou volgens de jongeren over het algemeen verbeterd te zijn door de terugkeer naar huis. Gezinsleden ervoeren op elkaar te kunnen steunen.

Doordat de maatregelen versoepeld waren, kon de respondent terug werken als jobstudent. Het terug kunnen gaan werken, zorgde blijkbaar voor een verbetering van de onderlinge relaties.

“Het gaat beter thuis, ik ga opnieuw gaan werken na twee maanden thuis zitten. Dit zorgt voor een betere sfeer thuis."

Een jongere vertelde dat de band met het gezin veel verbeterd was sinds zijn terugkeer.

Doorheen dit interview werkten we met poppetjes om de afstand tussen personen visueel weer te geven.

Wanneer we polsten naar de band tussen het kind en de gezinsleden voor de corona-crisis en tijdens de corona-crisis, zien we dat het kind aangaf voor de corona-crisis dichter bij het gezin te staan.

Het kind gaf wel aan momenteel verward te zijn door de huidige gezinssituatie.

In sommige gezinnen deden er zich toch een aantal conflicten voor. Deze conflicten waren volgens de jongeren en hun gezinsleden echter altijd bespreekbaar en er kon aan conflicthantering binnen het gezin gedaan worden.

“We hebben tweemaal ruzie gehad. Hierover hebben we achteraf kunnen babbelen.”

Anderzijds gaf een jongere aan toch niet te weten hoe om te gaan met conflicten binnen het gezin.

Ook werd aangegeven dat het drukker was binnen het gezin doordat iedereen terug thuis was door de corona-maatregelen.

“Het was erg druk in ons gezin.”

Ondanks de conflicten stelden dat jongeren wel terecht te kunnen bij hun gezin, al werd er niet over alles gesproken.

“De volgende ochtend ben ik naar huis gekeerd. Heb ik me aan tafel gezet en heb ik erover gebabbeld met mama.”

“Het is soms te zien wat ik deel met mijn gezin, ik deel niet alles met hen.”

Met de context

In de gesprekken met de jongeren kwam het belang van de context minder sterk aan bod. De meesten ervoeren steun binnen het gezin en de hulpverlening, maar minder met hun context.

Ervaren steun door de context werd maar door één jongere aangegeven. Bij deze ene jongere stonden vooral de vrienden centraal.

“Mijn vriendin en mijn vier goede vrienden zijn belangrijk. Daar kan ik altijd terecht."

Vervolgens werd aangehaald dat één jongere het fysiek contact aangenamer vond dan het onlinecontact. Deze jongere kon ook het contact met zijn vrienden bewaren door veel in de open lucht met hen te gaan wandelen.

De jongere ervoer geen belemmering in het contact met zijn vrienden omwille van de corona-crisis.

“Ik heb geen belemmering in het contact met mijn vrienden ervaren. ik ben een grote wandelaar, net zoals mijn vrienden. Tijdens het wandelen konden we steeds bijpraten."

Met de hulpverlening

Alle jongeren gaven aan een blijvende band gehad te hebben met de hulpverleners tijdens de corona-crisis.

De meerderheid van de jongeren konden contact opnemen met de hulpverlener indien ze dit wensten.

Eén respondent gaf aan dat de band met de begeleiders minder sterk was sinds de corona-crisis.

“Ik mocht kiezen wanneer ik belde naar de voorziening. Ook mocht ik kiezen wanneer ik terugging naar de leefgroep.”

Voor de meerderheid van de jongeren bracht de corona-crisis veranderingen in de hulpverlening te weeg. Het contact situeerde zich op online niveau, dit zorgde voor een verandering in de band en de communicatie. De jongeren konden hun begeleiders minder te zien en te horen, waardoor ze meer gericht waren op het gezin. Eén respondent vertelde slechts eenmaal contact gehad te hebben met de begeleider. Deze jongere ervoer een groot gemis van de begeleiding.  

“ Ik heb maar één keer contact gehad met mijn begeleiders omwille van de corona-crisis.”

“Ik mis iedereen in de voorziening.”

Bij terugkomst naar de voorziening was er een grote verandering gebeurd voor één van de jongeren. Zonder medeweten van de jongere was er een begeleider weg uit de voorziening.

“Er was al veel veranderd toen ik terugkwam in de voorziening. Zo was er ondertussen een begeleider weg. Dit was een hele aanpassing voor mij, maar uiteindelijk lukte dit me wel.

Binnen het gezin

De ouders ervoeren de terugkeer van de kinderen als positief en merken een verbetering in de emotionele betrokkenheid en de band met hun kinderen. Uit de interviews blijkt dat zowel de band met de vader als met de moeder positief benaderd wordt.

“Voor de corona-crisis had ik een negatievere kijk op mijn zoon. Dankzij de terugkomst van mijn zoon in ons gezin, heb ik ingezien dat hij lief kan zijn en veel liefde kan geven.”

Uit de interviews met de ouders bleek dat er tijdens de terugkeer van de jongere naar de thuiscontext meer conflicten en spanningen ontstonden binnen het gezin. Er werd wel aangegeven dat bepaalde ouders aan zelfstandige conflicthantering deden binnen het gezin.

“Er zijn meer conflicten dan voorheen. We hebben een oplossing gevonden voor deze conflicten. Wanneer we frustraties opmerken, besluiten we om de twee broers te splitsen. Dan gaat Sander naar Bea (zijn zus) en blijft Brecht bij mij."

Met de context

De meerderheid van de ouders vertelden dat ze een stevig netwerk hebben waar ze op konden terugvallen en steun van kregen. Deze hielpen de gezinnen ondanks de lockdown... in de opvang van de jongere.

“Hij is al veel bij mij moeder blijven slapen. Overdag als ik ben gaan werken kan hij ook naar daar. Zij helpt mee met het huiswerk.”

“Ik krijg enorm veel steun van de stiefmoeder van mijn tweede zoon. Wij kennen elkaar lang.”

Een enkele ouder gaf aan dat ze alleen moest instaan voor de opvoeding van de kinderen tijdens deze corona-crisis.

“Niemand heeft mij geholpen.”

Een deel van de ouders wees aan het moeilijk te hebben met de opgelegde maatregelen in verband met fysiek sociaal contact omwille van de corona-crisis. Ze misten het face-to-face contact en de online vorm van sociaal contact verloopt moeilijker.

“Het is niet evident om af te spreken met mijn vrienden. Dat mis ik wel. Ik mis het face-to-face contact. Een babbeltje deed me veel deugd. Nu gebeurt het contact vooral online.”

Uit de interviews kwam naar voren dat het andere deel van de ouders hun netwerk nog evenveel zag als voor de corona-crisis en hieromtrent geen problemen te hebben ervaren.

“Het contact is niet veranderd, ik ben mijn vrienden altijd blijven zien.”

Met de hulpverlening

Uit de interviews blijkt dat de hulpverlening steeds beschikbaar was. Niet alle ouders maakten hier echter evenveel gebruik van.

“Wanneer er iets is, mag ik de begeleiders steeds contacteren. Aangezien alles goed verloopt, heb ik deze hulp niet nodig. Wanneer het toch zou mislopen, kan mijn zoon terug naar de voorziening.”

“Als ik ruzie met hem zou gehad hebben, bel ik naar de voorziening. Ik zou dan gezegd hebben wat er gebeurd is en ik zou vragen of hij terug naar de voorziening mag.”

Maar de ouders gaven ook aan dat het contact met deze hulpverlening anders verliep. Omwille van de corona-crisis moest alles digitaal verlopen, dit was helemaal anders dan het face-to-face contact.

“Er is niet veel contact hé en alles is via telefoon, dat is wel saai.”

“Het is al een tijdje geleden dat ik de begeleiders gezien heb. Op gesprek gaan doet me veel deugd. Ik heb dat veel liever dan via telefoon.”

Er werd bovendien vastgesteld dat er steeds een goede band was met de hulpverleners. De ouders ervoeren het als positief om erkenning te krijgen van de hulpverleners.

“De begeleiders komen naar mij en ze zeggen dat mijn zoon goed kan koken en poetsen. Dat doet deugd om te horen.”

Verder bleek uit de interviews dat de voorzieningen betrokken bleven bij de leefwereld van de kinderen en hun ouders.

“De begeleiders stelden veel vragen: Hoe het was op school en hoe zijn resultaten waren..."